Hoe vertel ik het?
Veel mensen die met een (beginnende) eetstoornis worstelen, vinden het moeilijk om hun problemen te delen met hun ouders of anderen. Ze houden veel verborgen en proberen het vaak eerst alleen op te lossen.
De reden waarom dat zo is, kan voor iedereen verschillend zijn. Het kan zijn dat schaamte hierin een rol speelt, maar ook het gevoel hebben dat je faalt of dat je denkt dat je anderen lastig valt, komen vaak voor. Daarnaast is een eetstoornis ook zoiets ongrijpbaars: misschien begrijp je zelf niet zo goed wat er gebeurt, waarom je dingen doet zoals je doet, hoe moet je dat nou uitleggen? Het is echt niet gek dat je daarin vastloopt.
Verder lezen
Lees hieronder artikelen die wellicht interessant zijn.
Als je thuis niet kunt praten
Lees meer: Als je thuis niet kunt praten
Tips om te praten over je mentale gezondheid
Lees meer: Tips om te praten over je mentale gezondheid
Als praten te eng is
Lees meer: Als praten te eng isMaar ik durf het écht niet te vertellen…
Door alles voor jezelf te houden, kun je jezelf heel eenzaam gaan voelen en alleen maar dieper in de put zakken. Bovendien zal de band met anderen om je heen misschien wel minder goed worden door dingen te verzwijgen en te afstand tussen jullie te vergroten.
De angst dat je je ouders of vrienden lastig zou vallen of te veel verdriet zou doen is in veel situaties een misvatting: het doet de meeste ouders en goede vrienden juist véél meer pijn als ze het pas achteraf horen.
Als je ouders of vrienden van je probleem afweten, kunnen ze je beter helpen en begrijpen. Ze kunnen eventueel samen met jou hulp zoeken of je helpen om in kleine stapjes beter om te gaan met je (eet)problemen. En soms kan alleen het bieden van een luisterend oor al helpen.
Maar ik durf het écht niet te vertellen…
Als je het té moeilijk vindt om het rechtstreeks te vertellen, kun je er ook voor kiezen om een brief aan je ouders/ vriendin of docent te schrijven. Om je daarbij een beetje te helpen, kun je hieronder een voorbeeldbrief vinden. Dit is een standaardbrief die je aan je eigen situatie aan kunt passen.
Veel mensen die met een (beginnende) eetstoornis worstelen, vinden het moeilijk om hun problemen te delen met hun ouders of anderen. Ze houden veel verborgen en proberen het vaak eerst alleen op te lossen.
De reden waarom dat zo is, kan voor iedereen verschillend zijn. Het kan zijn dat schaamte hierin een rol speelt, maar ook het gevoel hebben dat je faalt of dat je denkt dat je anderen lastig valt, komen vaak voor. Daarnaast is een eetstoornis ook zoiets ongrijpbaars: misschien begrijp je zelf niet zo goed wat er gebeurt, waarom je dingen doet zoals je doet, hoe moet je dat nou uitleggen? Het is echt niet gek dat je daarin vastloopt.
Maar, door alles voor jezelf te houden, kun je jezelf heel eenzaam gaan voelen en alleen maar dieper in de put zakken. Bovendien zal de band met anderen om je heen misschien wel minder goed worden door dingen te verzwijgen en te afstand tussen jullie te vergroten.
De angst dat je je ouders of vrienden lastig zou vallen of te veel verdriet zou doen is in veel situaties een misvatting: het doet de meeste ouders en goede vrienden juist véél meer pijn als ze het pas achteraf horen.
Als je ouders of vrienden van je probleem afweten, kunnen ze je beter helpen en begrijpen. Ze kunnen eventueel samen met jou hulp zoeken of je helpen om in kleine stapjes beter om te gaan met je (eet)problemen. En soms kan alleen het bieden van een luisterend oor al helpen.
Maar ik durf het écht niet te vertellen…
Als je het té moeilijk vindt om het rechtstreeks te vertellen, kun je er ook voor kiezen om een brief aan je ouders/ vriendin of docent te schrijven. Om je daarbij een beetje te helpen, kun je hieronder een voorbeeldbrief vinden. Dit is een standaardbrief die je aan je eigen situatie aan kunt passen.
Meer lezen over het geven van openheid
Hier vind je ook de link naar de brief.
